Was ik maar thuis

Mijn honden zijn mijn zwakke plek. Ze zijn mijn thuis, waar ik ook ben. Wanneer er iets met ze is, voel ik dat tot in mijn kern. In een nieuw land wordt die kwetsbaarheid alleen maar intenser. Alles is onbekend, alles vraagt vertrouwen, en net op dat moment lijkt dat vertrouwen nergens te vinden.

Toen een van mijn honden ziek werd, wist ik dat we naar de dierenarts moesten. Een simpele handeling in mijn oude leven, maar in dit nieuwe bestaan was het alsof ik ineens de spelregels niet meer kende. De praktijk was oubollig, de diagnose kortaf. Geen uitgebreide uitleg, geen geruststellende woorden. Alleen een handgeschreven briefje en de boodschap dat ik medicijnen moest halen bij een menselijke apotheek.

Dat moment, dat briefje in mijn hand, bracht een stem in mij naar boven die ik al te goed kende. “Was ik maar thuis,” zei die stem. Niet omdat mijn oude dierenarts per se beter was, maar omdat hij bekend was. En bekend voelt veilig. Zelfs als het dat niet is. In onzekere situaties willen we terug naar wat we kennen. Het is een instinct, een anker in een zee van verandering. Maar die neiging kan ons ook beperken. Want vasthouden aan wat bekend is, betekent soms dat je niet openstaat voor wat nieuw is – zelfs als dat nieuwe je misschien verder zou brengen.

Bij die apotheek, waar ze de medicijnen met een geruststellende glimlach over de toonbank schoven, voelde ik dat gevecht in mijzelf. Een deel van mij wilde niets liever dan de controle terugpakken, terugkeren naar mijn oude dierenarts en mijn oude zekerheden. Maar emigreren laat dat niet toe. Het is niet alleen een fysieke reis; het is een mentale transformatie waarin je moet leren om te vertrouwen op wat je nog niet begrijpt. In ons oude leven hangen we vaak vast aan routines, plekken en systemen die ons zekerheid bieden. Maar hoe zeker waren die ooit echt?

Die dierenarts in mijn oude leven gaf me misschien een gevoel van controle, maar de realiteit is dat controle altijd een illusie is. Wat emigreren me leerde – wat dat oubollige briefje me leerde – is dat het nieuwe niet gevaarlijker is dan het oude. Het is alleen onbekend. De medicijnen werkten.

Mijn hond herstelde, maar ik besefte dat het niet de praktijk of de medicijnen waren die me uit balans brachten. Het was mijn eigen verlangen naar houvast in een wereld die ik nog niet kende.

Misschien is dat wat emigreren je uiteindelijk leert: dat thuis niet altijd iets is wat je meebrengt. Soms moet je het opnieuw opbouwen, stukje bij beetje, vertrouwen na vertrouwen. En soms begint dat op plekken waar je het nooit had gezocht – zoals een oubollige dierenarts of een menselijke apotheek die je, zonder woorden, leert dat je meer kunt loslaten dan je denkt.