Later ga ik..

Ze zei het vaak: “Later ga ik...” Het waren kleine zinnetjes, vol verlangen, uitgesproken tussen de dagelijkse drukte door. Later ga ik verhuizen. Later wil ik vrij zijn. Later wil ik écht gaan leven. Zij, die droomde van vrijheid en een leven vol ruimte en rust. Maar ze koos nooit echt. Er was altijd wel iets: werk, verplichtingen, een ander moment dat zogenaamd beter uitkwam.

Tot het moment dat er geen later meer was.

Vlak voor ik vertrok naar Italië hoorde ik dat een vriendin ongeneselijk ziek was. Alles wat ze wilde doen, alles wat ze ooit had gezegd, veranderde van een belofte naar een gemis. De dromen die ze uitstelde, blijven onafgemaakt. Dat moment, die realisatie, heeft iets in mij wakker geschud.

Ik dacht vaak aan haar toen ik zelf vertrok. Aan hoe snel het leven kan veranderen en hoe makkelijk we onszelf wijsmaken dat er altijd tijd genoeg is. Maar tijd is geen gegeven. Het is niet iets dat je kunt sparen voor later.

Ik vertrok naar Italië met twijfels, met vragen en met een hoofd dat nog vol zat met alles wat ik achterliet. Maar ik ging wel. Want ik zag ineens glashelder wat het leven me probeerde te vertellen: je leeft maar één keer. En dat ene leven is nú.

Ik ben gelukkig in Italië, waar ik opnieuw koos voor het leven dat in mijn hart zit. Niet omdat het makkelijk is, maar omdat het de enige keuze was die klopte. En ik denk aan haar. Ik denk aan alles wat ze me leerde zonder het zelf te weten.