Je identiteit: ik mis haar

De versie van mezelf die in Nederland moeiteloos binnenliep bij klanten. Die zonder aarzeling haar jas aan de kapstok hing, een kop koffie aannam en direct voelde wat er speelde. Gekend worden – niet alleen als professional, maar als mens.

Ik mis die gesprekken waarin ik luisterde, écht luisterde, en mijn vak kon uitvoeren op gevoel. Waar ik wist wat ik waard was en de taal van mijn werk geen obstakel kende. Daar waar ik gewoon even de oude Marie kon zijn.

Hier in Italië is dat anders. Mooier, chaotischer, en soms… stiller. Mijn werk is veranderd, ik ben veranderd. Soms voel ik heimwee. Niet naar een plek, maar naar mezelf. Naar die vrouw die precies wist wat ze deed, in een wereld die precies wist wie ze was.

Ik mis haar. Die Marie die in Nederland zo vanzelfsprekend was. De ondernemer die binnenliep, haar plek innam en wist wat ze deed. Werk was niet zomaar werk – het was wie ik was. Het gaf me energie, zelfvertrouwen, betekenis. En nu, hier in dit nieuwe leven, voelt het soms alsof ik dat deel van mezelf kwijt ben.

Maar misschien moest ik wel stoppen met rennen om te zien wat ik miste. Want wat ik hier terugvind, zijn delen van mezelf die te lang ondergesneeuwd waren. Het plezier van iets nieuws proberen, zonder dat het ‘nuttig’ hoeft te zijn. De rust om stil te staan bij vragen die ik altijd uit de weg ging. De kleine dingen die me gelukkig maken, die ik vergat omdat werk altijd voorrang kreeg.

Ik ben haar kwijt, en ik vind haar terug. Alleen in een andere vorm. En misschien is dat precies wat groei is: verliezen, terugvinden, en opnieuw ontdekken.